Bali: 1 - 16 oktober 2012

Nadat we met pijn in ons hart Rumah Dharma hebben verlaten vliegen we in een klein uurtje met Air Asia vanaf Yogyakarta naar luchthaven Denpasar op Bali. We hebben zonder uitzondering enkel geweldige verhalen gehoord over Bali en de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. We hebben vooraf een guesthouse in surfstad Canggu gereserveerd waardoor we bij aankomst niet meer op zoek hoeven te gaan naar accommodatie. Bij aankomst op de luchthaven staat de eigenaar van het guesthouse ons al op te wachten. ‘Bedankt voor het cadeau' zegt hij, wijzend naar onze zware tassen. Hij trekt een van pijn vertrokken gezicht en wijst naar zijn rug. We pakken onze tassen en sjouwen ze zelf maar naar zijn auto. Na een wandeling van bijna tien minuten komen we bezweet aan bij zijn auto en gooien onze tassen achterin. We sluiten de achterklep en laten ons vermoeid onderuit zakken op de achterbank. De chauffeur kijkt geërgerd naar achteren en zegt: ‘Jullie komen net van Java, daar rijden ze waarschijnlijk in verschrikkelijk oude auto's maar in mijn auto hoef je niet te gooien met de deuren'. We kijken elkaar vragend aan en houden wijs ons mond dicht. Nadat we na bijna een uur zwijgend achterin gezeten te hebben aankomen bij het guesthouse ziet het er totaal niet uit zoals op de foto's die wij enkele weken eerder op internet hebben gezien. We lopen naar het strand om alles even te laten bezinken. In een restaurantje maken we gebruik het van draadloos internet en kijken nogmaals naar de foto's op internet. Wij verblijven in een totaal ander guesthouse! Navraag leert ons dat de eigenaar enkele dagen eerder heeft besloten om zijn guesthouse te gaan renoveren en op deze wijze toch nog geld probeert te verdienen aan reeds toegezegde boekingen. Helaas voor hem zijn wij er inmiddels achter dat hij ons heeft ondergebracht in een accommodatie die slecht 200.000 Rupiah per nacht kost terwijl hij ons de oorspronkelijke 450.000 Ruppiah berekent. We besluiten een nacht te blijven en de volgende morgen in alle stilte te vertrekken zonder een cent te betalen. Zo gezegd zo gedaan! Wat een achterbakse eikel.

We verlaten Canggu en trekken naar het chique Seminyak, net buiten de drukke strandstad Kuta. We vinden een heerlijk hotel op korte loopafstand van het strand. Nadat we een verfrissende duik hebben genomen in het zwembad wandelen we naar het strand waar we plaatsnemen op een van de vele ligbedden die op het strand staan opgesteld. We worden direct aangesproken door een van de vele surfers op het strand of we wellicht interesse hebben om een surfboard te huren. We huren allebei een board en bedingen hierbij tevens een surfintroductie-les van ruim een uur. Nadat we op het strand een paar keer hebben geoefend met het peddelen en opstaan gaan we het water in. Tot onze verbazing gaat het erg goed en we staan allebei direct bij de eerste golf rechtop op het board. We blijven de hele middag oefenen en het gaat letterlijk met vallen en opstaan. De volgende dag komen we weer terug en huren we weer een ligbed en surfboard. De golven zijn echter heel anders dan een dag eerder. Het water klotst alle kanten op en er staat een sterke stroming. Roxanne gaat fanatiek het water in maar komt vanwege de golven bijna niet op haar board. Na tien minuten ploeteren drijft ze vermoeid in het water. Vanwege de stroming komt ze bijna niet meer terug het strand op. In paniek zwaait ze naar de kant, maar Joey zwaait enthousiast terug. Na enkele minuten komt het besef dat ze niet meer op eigen kracht kan terugzwemmen naar het strand en Joey rent snel het water in om haar terug naar de kant te trekken. Gelukkig wordt het strand rondom Kuta overdag permanent bewaakt door de zogenoemde surfrescue dus ze staat, ondanks de schrik, na amper een minuut weer breeduit te lachen op het strand. 's Middags zakken de golven langzaam, wordt de stroming minder heftig en gaat het surfen weer veel beter.

De volgende dag huren we een auto met chauffeur en plannen we een dagtrip langs enkele bezienswaardigheden in het zuiden van het eiland. We beginnen de dag met een bezoek aan de Pura Taman Ayun, een tempel nabij Mengwi ten westen van Ubud. De tempel is gewijd aan de voorouders van de vorsten die tot de 19e eeuw over Megwi heersten. Aan het begin van de middag rijden we door naar het apenwoud net buiten Ubud, een oud hindoestaans tempelcomplex dat tegenwoordig wordt bewoond door een grote kolonie van meer dan 600 langstaart-makaken. Een lokale gids leidt ons rond en als verrassing haalt zij twee kleine zakjes pinda's uit haar jaszak. Zodra de apen dit zien worden ze wild en springen ze uit de boom op Roxanne haar rug om zo snel mogelijk bij de nootjes te komen die de gids nog steeds in haar hand houdt. Terwijl de aap omhoogklimt zet hij venijnig zijn nagels in haar schouder. Auw! Na de wondjes te hebben ontsmet met alcohol en Betadine stappen we weer achterin bij chauffeur Putu die ons naar de Pura Tanah Lot tempel rijdt. De tempel ligt in de zee en boven op een rots. Normaalgesproken is de tempel te bereiken over een zand-dam van twintig meter lang. Vandaag staat het water te hoog en moeten we het doen met het uitzicht op de tempel vanaf het strand. Erg mooi! De laatste dagen in Seminyak besteden we aan het strand en grotendeels surfend. De verkopers op het strand lopen af en aan en Roxanne koopt vanaf haar ligbed een Balinees hoedje, zonnebril, verse mango's en laat een pedicure doen op het strand.

We huren wederom een auto met chauffeur voor de reis naar onze volgende bestemming, Ubud. We rijden eerst naar het zuiden van Bali waar we een bezoek brengen aan de Uluwatu tempel. De tempel zelf stelt in ons optiek niet veel voor maar we besluiten de dag met een traditionele kecak dansoptreden. Deze dans vindt zijn oorsprong in de Sanghyang uitvoering, een rituele dans waarbij de dansers in een trance raken door zang en oproeping. De dans is erg indrukwekkend maar de 2.000 Japanse en Chinese toeristen die naast ons op de tribune zitten maken de ervaring weinig authentiek. Aan het eind van de middag rijden we naar Ubud. Ubud is een plaats in het centrum van Bali en wordt beschouwd als cultureel centrum van het eiland. Het plaatsje is mateloos populair geworden na de film ‘Eat, Pray and Love' met Julia Roberts in de hoofdrol en het plaatsje wordt sedertdien overstroomd door bezoekers uit alle windstreken. Door deze drukte duurt het tijdens de spits soms meer dan een uur om per auto door het centrum van Ubud te komen. We besluiten daardoor om samen met Tessa en Bas - die we eerder hebben ontmoet op Java en sindsdien contact mee hebben gehouden - op de mountainbike te stappen om Ubud en omgeving te verkennen. Voor dag en dauw worden we opgehaald door een gids die ons eerst de Mount Gunung Batur brengt waar we genieten van prachtige vergezichten over rijstvelden, meren en vulkanen. Vervolgens stappen we op de mountainbike en fietsen we urenlang door eenvoudige plattelandsdorpjes en rijstvelden. Dit is, na de drukte in zuid-Bali, de eerste keer dat we een glimp opvangen van het échte Bali. Wat onderweg opvalt is dat ieder dorp minimaal drie gemeenschappelijke tempels heeft en ook ieder familiehuis een eigen tempel heeft. Je hebt op Bali dus meer tempels dan huizen.

Onze gids Mun neemt ons op de mountainbike mee op een offroad route kriskras door de rijstvelden. Op de rijstvelden wordt volop geploegd, gezaaid en geoogst. We kijken onze ogen uit en genieten volop van het mooie plattelandsleven van Bali. We lachen ons zoals vanouds een breuk met Bas en Tessa en genieten aansluitend samen met gids Mun van de nodige Bintang-biertjes. Nadat we zijn teruggebracht naar Ubud bezoeken we samen met Tessa en Bas een dansoptreden in het paleis van Ubud en gaan aansluitend een hapje eten. Tessa en Bas reizen hierna verder naar Sanur en vliegen vervolgens vanaf Denpasar naar huis. We spreken af dat het volgende Bintang-biertje maar in Almere of Bussum gedronken moet worden. Goed idee!

De volgende dagen in Ubud bezoeken we het Neka Art Museum, één van de mooiste kunstmusea in Bali, waar veel werk van de van oorsprong Nederlandse landschapschilder Arie Smit tentoongesteld wordt. Arie Smit is nauwelijks bekend in Nederland maar is in zuidoost-Azië een gerenommeerd schilder. Arie Smit woont al sinds 1960 in Ubud en is zelfs Indonesisch staatsburger geworden. We besluiten de dag in een lokale Warung aan een kabbelend riviertje waar we de zoveelste Nasi Campur en Nasi Goreng van de afgelopen maand bestellen.

De volgende morgen reizen we door naar Lovina in het noorden van Bali. Onderweg brengen we een bezoek aan de Pura Ulun Danu Bratan, beter bekend als de watertempel van Bali. We hebben inmiddels zoveel tempels gezien dat ze allemaal een beetje op elkaar gaan lijken. We vinden in Lovina weer een prachtig kleinschalig hotel met tien vrijstaande bungalows en een groot zwembad. Bijkomend voordeel is het weer in Lovina doorgaans beter is dan de rest op het eiland, niet geheel onbelangrijk met het regenseizoen in aankomst. De eerste morgen van ons verblijf charteren we een lokale vissersboot die ons meeneemt op zoek naar dolfijnen. Vanwege de flinke wind is het lastig om dolfijnen te spotten en we slagen er helaas ook niet in. De volgende ochtend is het windstil en proberen we het opnieuw. Dit keer hebben we meer geluk. We varen tussen een school van bijna tien dolfijnen die met de opkomende zon op de achtergrond uit het water springen. Erg fraai!

Na terugkomst genieten we van een snel ontbijt en haasten we ons samen met Michael - een andere gast van ons hotel - richting de wachtende minibus waarmee we naar Labuhan Lalang rijden. Hier wacht een boot op ons waarmee we in een klein halfuurtje naar Menjangan Island varen. Menjangan Island is een klein eiland in het Bali Barat National Park. Het eiland wordt ook wel herteneiland genoemd vanwege de grote hoeveelheden herten die op het eiland leven. Wij zijn hier echter niet voor de herten maar om te snorkelen. Rond het eiland zijn prachtige koraalvelden, is het water erg helder en zien we ontelbare vissen in alle soorten, kleuren en maten. Roxanne is al snel over haar snorkelangst heen en gaat samen met Michael achter alle vissen aan. Michael heeft al vaak gedoken en wijst ons op alle mooie vissen. We zien onder meer papegaaivissen, murenes, trompetvissen en grote groepen makrelen. Het meest hilarische moment van de dag is zonder twijfel het moment waarop Michael, zonder het te weten, dicht bij de eieren van een triggerfish komt en wordt aangevallen. De vis cirkelt om hem heen en haalt een aantal keer uit. Michael trekt zijn zwemvlies uit en probeert in blinde paniek de vis van zijn lijf te houden. Na twee klappen te hebben uitgedeeld aan de vis schiet zijn zwemvlies uit zijn hand en zakt langzaam naar de bodem. De vis valt opnieuw aan en beslist dan gelukkig dat Michael vergenoeg is verwijderd van de eieren en laat hem met rust. Joey duikt zijn zwemvlies op (gelukkig was het hier slechts vier meter diep!) en we zwemmen lachend terug naar de boot. Na de lunch zetten we ons snorkelavontuur voort aan de andere kant van het eiland. Na terugkomst in Lovina besluiten we met Michael en drie andere Nederlandse snorkelaars een hapje te gaan eten. We sluiten de avond af in één van de vele reggae-bars in Lovina waar we de hele voorraad Bintang-bier soldaat maken. Aan het eind van de avond zitten we aan tafel met de Balinese zanger van de reggaeband die ons en passent zijn hele collectie cd's met eigen muziek probeert te verkopen voor het onmogelijke bedrag van 100.000 Ruppiah, terwijl 500.000 een modaal maandsalaris is. Tien Bintang verder hebben we klaarblijkelijk toch toegezegd de cd's willen kopen en met een grote glimlach brengt hij ons (met twee cd's in de hand) terug naar ons hotel.

Tijdens het reizen door Azië zijn wij ons gaan realiseren dat wij aardig verwend zijn door de vele Afrika-reizen die we de afgelopen jaren hebben gemaakt. We zijn gewend aan het reizen met grote reistassen die bij aankomst in een luxe lodge direct uit de auto worden getild door een pezige Maasaï-krijger. Maar flashpacken door Azië is andere koek en we zweten ons af en toe rot terwijl wij onze zware rugtassen weer ergens op een trein of in een taxi proberen te proppen. Tijd om wat kilo's kwijt te raken! Via de eigenaresse van ons hotel komen we in contact met een weeshuis in de buurt waar Westerse kleding zeer gewaardeerd wordt. Het weeshuis biedt onderdak aan 70 kinderen in de leeftijdscategorie tot 19 jaar. De kinderen worden boeddhistisch en vegetarisch opgevoed. De kinderen zijn erg blij met onze kleding en handdoeken en wij zijn bijna tien kilo kwijt.

Hoewel we vooraf enigszins angstig waren voor het verkeer op Bali besluiten we de volgende dag toch twee scooters te huren. De scooters op Bali hebben 125 cc zijn vergelijkbaar met lichte motoren in Nederland. Wat begint met bezwete handpalmen en 30 kilometer per uur op binnenwegen eindigt toeterend met ruim 80 kilometer per uur op de hoofdweg. We verlaten de hoofdweg en rijden door kleine dorpjes als Jagaraga en Sawan naar de Sekumpul watervallen. Vanaf de hoge bergwanden storten de watervallen van Sekumpul zich van grote hoogte naar beneden. De watervallen liggen verborgen in een groen stuk woud en zijn bereikbaar via een trappensysteem van meer dan 300 treden. Eenmaal beneden lopen we op blote voeten door het koude water en een stuk bos alvorens we de watervallen bereiken. Het was bijzonder gênant toen twee toeristen met een gids voorbijliepen (een gids kostte omgerekend € 22 euro voor drie uur) en Joey tegen Roxanne zei: ‘Laten we stilletjes achter hen aanlopen, zij hebben tenslotte toch al betaald voor die gids. Dan horen we nog wat gratis en voor niets!' en het Nederlanders bleken te zijn. Nadat we zonder gids toch de voet van de waterval hebben bereikt gooit Joey zijn rugtas af en duikt hij onder het hard kletterende water. Vanwege de hoogte van de waterval ontstaat er flinke nevel en is het veel minder tropisch dan zwemmen onder een waterval klinkt maar het was wel erg leuk! Op de terugweg maken we kennis met het begrip tropische regenbui wanneer de hemel lijkt open te barsten en we in amper twee minuten tot onze sokken doorweekt zijn. Wanneer we bij een kleine Warung aankomen kunnen we letterlijk onze schoenen leeggieten. Na amper tien minuten klaart de lucht weer op en is het weer strakblauw. We rijden echter zeiknat terug naar Lovina waar we aan de rand van het zwembad bijkomen van ons tropische avontuur. 's Avonds eten we een hapje in Lovina met buurman Frank en zijn van oorsprong Indonesische vrouw. We eindigen de avond vertrouwd met een Bintang-biertje aan het strand.

De volgende ochtend blijkt Roxanne snotverkouden te zijn geworden door de tropische regenbui gisteren. Met een rode snotneus en een dikke keel gaan we naar de apotheek. Hopelijk gaat het snel weer beter!

Het verblijf op Bali zit er alweer op. We hebben twee weken genoten van een ontspannen tijd op Bali maar vinden het eiland an sich weinig bijzonder. Enkele dagen geleden kregen we te horen dat Air Asia onze vlucht van Bali naar Phuket (zuid-Thailand) heeft geannuleerd. Dit biedt ons de mogelijkheid om terug te keren bij Rumah Dharma op Java waar wij het zo ontzettend naar ons zin hebben gehad enige tijd geleden. Een vluchtig mailtje naar de eigenaresse leert ons dat wij meer dan welkom zijn om terug te keren en dat gaan wij dan ook doen. We vertrekken morgen vanaf Bali naar Java waar we de Ijen vulkaan zullen beklimmen en de zonsopgang zullen bekijken boven Mount Bromo. Hopelijk voelt Roxanne zich beter. Donderdag 18 oktober worden we afgezet bij Rumah Dharma. We kunnen nu al niet wachten om samen met Jamal door de eindeloze rijstvelden te fietsen terwijl de gastvrije bevolking in eenvoudige plattelandsdorpjes ons begroet met een welgemeend selamat pagi.

Liefs uit Bali,

Joey & Roxanne

P.S. Iedereen bedankt voor de leuke reacties op onze blog! Binnenkort zullen wij op alle reacties reageren middels een reactieblog! Tot snel.